Met Jonathan Carrier, Stéfane Duval, Nazha L., N., Ann-Jo Neyrynck en David Trembla, ervaringsdeskundigen, Bénédicte Hendrick, kabinetsmedewerkster van de Brusselse minister voor Gezondheid en Welzijn Alain Maron, Christine Mahy van Réseau Wallon de Lutte contre la Pauvreté en Martin Wagener van UCL.
Het dagelijkse leven van mensen in bestaansonzekerheid gaat samen met talloze en diverse vormen van lijden. Soms worden ze verwacht en vaak worden ze genormaliseerd alsof het de logica van armoede zelve is. Bewust of onbewust geven we het niet rechttoe rechtaan toe, maar er wordt verwacht van “de arme” dat hij·zij lijdt. Dat vormt misschien wel de scheidingslijn tussen de zogenaamde “goede arme” en de “slechte arme”.
Aan mensen in bestaansonzekerheid hoef je niet aan te tonen dat er een politiek van het lijden bestaat, die zich doelbewust tot hen richt en bepaalt wat het huidige “armoedebeleid” moet zijn. Ze maken het dagelijks mee in de sociale dienstverlening, dagcentra, OCMW’s, medische dienstverlening, betreffende administraties, de opvangplaatsen, de sociale en caritatieve verenigingen… Kortom in alle sociale structuren die zogenaams “armoede bestrijden”. Het “dagelijkse” – maar niet per se systematische – “sadisme” van deze sociale structuren zorgt ervoor dat de politiek van het lijden verder blijft bestaan, elke dag en bij elke ergernis.
Bij gevolg is verzet en protest tegen deze nodeloze productie van lijden dan ook een politieke daad. En telt ook voor het ten gehore brengen en naar voren brengen van lijden als een dagelijks feit waar men rekening mee moet houden. Laten we daarom de volgende vragen stellen: over welke vormen van lijden spreekt men? Welk dagelijks lijden dringen de sociale dienstverlening en verenigingen voor armoedebestrijding op aan diegenen die nochtans verdedigd en begeleid zouden moeten worden? En wat als je als “maatschappelijk werk·st·er” moet horen dat je zelf een schakel bent in deze politiek van het lijden? Om welke politiek en sociale redenen word je dan in deze positie gezet?
En tot slot, zijn we in staat om aan te nemen dat “mijn lijden minder persoonlijk (fysiek, psychisch, nerveus, relationeel…) is dan politiek” zonder alle aspecten van het maatschappelijk werk in vraag te stellen?
Woensdag 22 januari 2020 van 12u tot 14u
Bij DoucheFLUX
Inschrijving wenselijk (sandwich wordt aangeboden) door een mail te sturen naar Serena Alba